Rozdział 4

Siedziałam obok mężczyzny, przestraszona co chwilę na niego zerkałam. Nie odzywał się przez dłuższą chwilę. Tak na prawdę nadal nie wiedziałam, czego ode mnie chciał, ani dlaczego postanowiłam w ogóle się z nim spotkać. Bałam się go. W sumie to mało powiedziane. Gdy pierwszy raz go spotkałam, wydał się miły. Teraz jednak.. Byłam przerażona. Przerażał mnie jego wygląd, wyraz twarzy, a najbardziej spojrzenie. Minęła już dłuższa chwila. Widziałam, że mężczyzna nadal nie ma zamiaru zacząć rozmowy.. Ja jednak bałam się odezwać.. Nie wiedziałam co robić. Pomyślałam, że może się rozmyślił, że nie chce ze mną rozmawiać. Nerwowo obróciłam się o kilka stopni w lewo i powoli wstałam. Spojrzałam na mężczyznę, a on na mnie. Jego wzrok przeraził mnie po raz kolejny. Rozum nakazywał mi odwrócić się i pójść do domu, lub gdziekolwiek z dala od niego.. Jednak nie mogła ruszyć się z miejsca. Przez cały czas wpatrywałam się pustym wzrokiem w jego paraliżujące oczy. W końcu wygrał i usiadłam z powrotem.
                                - Nie jesteś jeszcze tak silna jak myślała Veronica.. Musisz się jeszcze wiele nauczyć młoda strażniczko.. - zaśmiał się, a potem spoważniał.
Nie pierwszy raz usłyszałam to słowo.. Strażniczka.. Ale czego? Żeby być strażnikiem, trzeba czegoś chronić.. Po prostu czegoś strzec.. Czegoś lub kogoś..
                                - O czym pan mówi? Ja.. Nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć. Nic nie rozumiem. Czy ktoś może mi to w końcu wyjaśnić? - byłam coraz bardziej wściekła.
Mężczyzna znowu, z początku nonszalancko się uśmiechnął, a potem po prostu.. Zaczął się śmiać.. Tak perfidnie śmiać.. Tak bardzo głośno, nie umiałam tego wytrzymać. A w pewnym momencie.. Nie wiem jak do tego doszło.. Było tam przecież tyle ludzi. Zemdlałam. Urwał mi się film.

                                                                            * * *

Gdy się obudziłam byłam na jakimś.. Statku? Łódce? Cokolwiek to było, nie podobało mi się.. Próbowałam kogoś znaleźć, szukałam jego. Chciałam dowiedzieć się gdzie jestem. Szukałam kogokolwiek, kto powiedziałby mi co się dzieje i gdzie jestem. Obeszłam wkoło w sumie niewielki pokład i po jego drugiej stronie zobaczyłam dziewczynę, mniej więcej w moim wieku. Była nieprzytomna. Tak mi się przynajmniej wydawało.. Chciałam ją obudzić. Potrząsnęłam nią, a jej głowa opadła na drugą stronę. Zamarłam. Zobaczyłam pełno krwi.. Jej szyja.. Była jakby.. Przegryziona. Ale nie mogło być to zwierzę.. To był zgryz człowieka. I dwa kły, wbite najgłębiej. Chciałam krzyczeć. Ale wiedziałam, że jeśli to coś, lub ten ktoś, kto zrobił to tej dziewczynie, może jeszcze tu być. Chciałam jak najszybciej się stamtąd wydostać. Przeszłam nieco dalej i zobaczyłam kolejną osobę, tym razem, był to chłopak. Nie potrafiłam dokładnie określić jego wieku. Przypuszczałam, że był ode mnie starszy, ale o jakieś góra 2-3 lata. Leżał na ziemi, nie był o nic oparty. Obejrzałam jego szyję i inne odsłonięte części ciała. Nagle łódka zatrzęsła się tak mocno, że upadłam na ziemię. Miałam nadzieję, że nikt tego nie słyszał. Nagle chłopak zaczął się budzić. Ukucnęłam obok niego i dotknęłam jego czoła. Był cały blady i zmarznięty, z resztą tak samo jak ja. Powoli otworzył oczy i spojrzał na mnie przestraszonym wzrokiem.
                                        - Kim jesteś? - spytał zmieszany. - Co tu robisz?
                                        - Jestem Rebekah - wyszeptałam. - Wiesz może co tu się dzieje? Gdzie jesteśmy? Strasznie się boję. - dodałam.
                                        - Miło.. Jestem Lucas. Nie wiem.. Nic nie pamiętam. Wiem tylko, że ostatnio działo się dużo dziwnych rzeczy. Przyszedł do mnie jakiś facet i.. Mówił coś o jakichś strażnikach.. O tym, że jestem jednym z nich.. Że mam misję.. A potem zaczął się po prostu śmiać.. Dalej nic nie pamiętam. Obudziłem się teraz. - odpowiedział chłopak, po czym wysłuchał mojej historii, która była tak podobna do jego, że powiedziałabym iż spotkało nas to samo.